Wereldlichtjesdag in Amersfoort
Elk jaar op de tweede zondagavond in december ben je welkom om samen – ieder met zijn of haar eigen unieke verhaal – naar Elisabeth Groen te komen.
We herinneren en eren deze avond al die geleefde levens, hoe klein of groot, hoe dichtbij of verder weg ook.
Alle lichtjes deze avond vertellen verhalen van liefde, gemis, van trots met een traan en een glimlach.
Winterwandeling 2025
Zondag 26 januari ben je uitgenodigd om samen op pad te gaan en een wandeling te maken door het mooie stadspark Elisabeth Groen.
De kans om elkaar te ontmoeten, verhalen te delen, of gewoon te zijn. We lopen samen langs de Wereldlichtjesdagboom, en slingeren zo langs de paden van het park.
Het doel is om vooral heel laagdrempelig elkaar te ontmoeten, mensen die jouw verdriet en missen herkennen maar ook erkennen. Misschien wel een beetje troost vinden bij elkaar maar vooral kracht hoe je verder kunt gaan.
Uiteraard staan we onderweg ook zeker stil bij wie jij zo mist!
Wees welkom, misschien zien we elkaar op 26 januari! We starten om 15.00 uur bij de Spits in stadspark Elisabeth Groen.
Een warme groet,
Bea, Ukedine en Lisette
Het is fijn als je je van tevoren aanmeldt, zodat wij weten met hoeveel mensen we zijn. Meld je vóór 21 januari aan via het formulier:
Reactie(s) op Wereldlichtjesdag 2023
Zondag 10 december j.l. was de jaarlijkse Wereldlichtjesdag. Met heel veel andere ouders en familie waren we in Park Elisabeth Groen om met elkaar onze overleden kinderen te herdenken. Wij waren er al wat eerder met een aanhangertje hout om het eindvuur aan te steken, het is fijn een bijdrage te kunnen leveren aan zoiets moois.
Het themapad dat we met elkaar bewandelden ging langs de elementen Lucht – Aarde – Water – Vuur. Alles prachtig vorm gegeven met lichtjes, die het over het algemeen wonnen van de regen, wat overigens ook gold voor onze grote opkomst.
Bij ieder element, in de vorm van een grote kaars op de heuvel, een groot lichtjeshart, een lichtjesster, een eindvuur, waren hartverwarmende rituelen. Meegebrachte steentjes, zang, gedichten, de namen noemen van onze kinderen … dat het onze sterren zijn dat maakten we letterlijk duidelijk bij en vanuit de verwarmende cirkel rond het eindvuur. In deze cirkel van één zijn met lotgenoten was de zang en het verhaal indrukwekkend. Met het langzaam doven van het vuur ondernam ieder weer zijn weg naar huis, ons levenspad weer volgend.
Onze Fleur overleed bijna tien jaar geleden, maar door wat we daar gezamenlijk deden voelde haar geboorte, haar korte leven, héél dichtbij. Best emotioneel, maar we vonden het fijn, het gevoel opnieuw van eeuwige liefde voor haar. Laat in de lente maar de vergeet-mij-niet zaadjes uit de de ons opgehangen namenhartjes ontkiemen als symbool van nieuw leven.
Onze hartelijke dank gaat uit naar organisatie en alle vrijwilligers.
Anneke en Wulf, ouders van Fleur